Auteur: Thomas Olde Heuvelt
Titel: Dolores Dolly Poppedijn
Genre: Horror, novelle
Taal: Nederlands
Jaar: 2019
ISBN: 9789059654907
Aantal pagina’s: 96
Gelezen: Oktober 2019
♥♥♥♥

Dit boek was een geschenk van de boekhandel voor de Spannende Boeken Weken 2019

Omslagtekst:
‘Dolores Dolly Poppedijn’ vertelt het hypnotiserende verhaal van Charlotte, een vrouw die na de dood van haar baby Dolores steeds verder afglijdt in haar diepgewortelde verlangen haar perfecte baby te herscheppen.

Olde Heuvelts tour-de-force is een huiveringwekkende vertelling in de traditie van grootmeesters Roald Dahl en Edgar Allan Poe, doordrenkt met inktzwarte humor en weergaloos geïllustreerd door Iris Compiet.

Recensie:
Mag ik even beginnen te zeggen dat dit boek best wel ziek is? Maar dan wel op een goede manier? Oke. Dus. Tijdens de spannende boekenweken wilde ik heel graag Hex van Thomas Olde Heuvelt kopen omdat ik die nog supergraag wilde lezen en omdat dat het perfecte moment was; hij schreef namelijk ook het geschenk dat je erbij zou krijgen. Het boek was toen helaas nergens te verkrijgen dus kocht ik een ander boek, namelijk Het Parfum van Patrick Suskind (nog niet gelezen, overigens) en leende ik Hex maar bij de bieb. Het geschenk ontving ik dus wel vanwege het andere boek, maar ik heb het nog even laten liggen. Voornamelijk omdat ik over het algemeen niet zo’n fan ben van boekjes die je binnen een uurtje uit hebt.

Anyway, het is oktober en morgen is het Halloween. Ik wilde, net als vorig jaar, wat spannende/horror boeken gaan lezen (al mocht het wel een tandje minder dan It, die ik vorig jaar las, want omg… die was eng) en dit boek was dus perfect voor dat lijstje. Toen ik afgelopen zaterdag ’s op een vriendin aan het wachten was die langs zou komen, en ik nog iets meer dan een uurtje had, dacht ik, laat ik deze eens oppakken. Vier pagina’s voor het einde van het boek ging de bel en ik schrok op…

Het verhaal gaat over Charlotte die een kind verloren heeft en daar zachtgezegd niet mee kan omgaan. Haar rouw uit zich op een bijzondere manier. Ik wil hier niet te veel over zeggen, want ik wist voordat ik ging lezen niet meer dan dit en ik wil het boek niet voor jullie verpesten.

Ik vond deze beter dan Hex. Terwijl ik bij Hex de schrijfstijl afstandelijk vond en moeite had met in het verhaal komen, had ik daar bij dit boek geen last van. Ik herken de schrijfstijl van de auteur wel weer in dit boek, het is nog steeds op een bepaalde manier geschreven die in Hex voor die afstand zorgde, maar hier was het minder storend. Ik denk echt dat je kunt zien dat de auteur gegroeid is in zijn schrijven. Ik zat hier wel direct in het verhaal en ik vond het onderwerp ook een stuk meer huiveringwekkend dan het onderwerp in Hex.

Ik vond het heel mooi dat dit boekje duidelijk een aanklacht is tegen het thema van moeder de vrouw, het boekenweekthema van dit jaar waar veel kritiek op is gekomen. Dat komt door het onderwerp van het verhaal, maar er staat zelfs letterlijk een verwijzing in op de tweede pagina:

“Gilman lacht hierom, dat weet ik wel. Dat kan men verwachten in het huwelijk. Hij zorgt goed voor me, die lieve schat, dat heeft hij altijd gedaan. Hij ziet erop toe dat ik volop rust en driemaal per dag mijn medicijnen neem. Ik volg hem trouw, eeuwig in rouw. Ach, het lot van moeder de vrouw!”

Ten slotte is het boek ook behoorlijk creepy. Ieder hoofdstuk begint met een kinderlijk versje, inclusief tekening van Iris Compiet waarvan de rillingen over je lijf lopen. En iedere keer worden ze weer enger… Tot op het laatste moment is het boek spannend en op een gegeven moment weet je niet meer wat de waarheid en wat de realiteit is. De auteur laat in het midden wat er nu wel echt is en wat niet, maar gruwelijk is het zeker. Die onwetendheid maakt het boek zo mogelijk nog spannender!

Aanradertje, dus, dit boek. Het is, als je het mij vraagt, een van de betere geschenken van de boekhandel en zeker een goed boek om te lezen voor Halloween. Gruwel en huiver!