Auteur: Donald Barthelme
Titel: Sneeuwwitje
Genre: Literatuur, Postmodern
Taal: Nederlands
Jaar: 1965 (Nederlandse Uitgave: 2014)
ISBN: 9789020413786
Aantal bladzijden: 176
Gelezen: 24 – 26 juli
♥♥♥

Achterkanttekst:
Sneeuwwitje woont in de grote stad met Bill, Kevin, Edward, Hubert, Henry, Clem en Dan. Ze verdienen de kost met het maken van babyvoeding en het wassen van de gebouwen. Eén keer per week mogen de zeven met Sneeuwwitje onder de douche. Maar Sneeuwwitje heeft genoeg van haar drugs- en drankverslaafde huisgenoten en gooit haar zwarte haar uit het raam in de hoop dat er een prins langs omhoog klimt. Buurman Paul heeft weliswaar blauw bloed, maar is helaas een besluiteloze sul die mislukt als kunstschilder en later ook als monnik. Verder is er nog het krengerige pubermeisje Jane en haar minnaar Hogo, die onverwachts zijn oog op Sneeuwwitje laat vallen – wat Jane natuurlijk niet kan verkroppen. Gaandeweg vertoont de huiselijke harmonie steeds grotere barsten die maken dat het verhaal uitloopt op zijn onvermijdelijke en gruwelijke einde.

Review
Dit boek wil ik echt al een hele tijd lezen – in het eerste blok van literatuurwetenschap sprak een docent vol lof over dit boek, en aangezien ik erg veel van sprookjes, en zeker ook van postmoderne sprookjes hou (zoals Polet), moest en zou ik dit boek lezen. Dus toen ik het tegenkwam in Maastricht, kon ik het niet laten het mee te nemen en erin te beginnen.

Op de achterkant van het boek staat ook nog dat het een vunzige hervertelling van het klassieke sprookje is, voor 18 plus. Dat het een hervertelling is, dat klopt. Maar verder… het verhaal is onschuldiger dan ik dacht, zeker voor een postmodern werk. Er wordt gezegd dat de mannen eenmaal per week met Sneeuwwitje onder de douche mogen, maar hier wordt verder niet erg veel mee gedaan. Er zijn soms wat grove beschrijvingen van Sneeuwwitje, maar al met al blijft het verhaal binnen de perken. Ik zeg niet dat dat erg is, maar wat op de achterkant staat klopt dus niet helemaal.

Wat het verhaal zeker wel postmodern maakt, zijn sommige hoofdstukken die nergens over lijken te gaan. Het is onduidelijk wat ze met het verhaal te maken hebben en waarom ze zijn toegevoegd. Maar dat maakt het interessant. Ook zit er midden in het boek ineens een vragenlijst, met vragen als ‘vindt u het verhaal leuk?’ ‘Heeft het werk voor u een metafysische dimensie?’ en meer vragen die wel of niet over de tekst gaan. Erg leuk, ik heb nog nooit eerder zoiets gezien in een boek.

Ik vind het verhaal leuk verzonnen. We hebben de bekende karakters uit het sprookje, die eenzelfde rol vervullen als we van hen gewend zijn en die naar mijn mening nogal flat zijn. Ik neem aan dat dat de bedoeling was, omdat dat met sprookjes ook het geval is. Er is een leuke draai gegeven aan het verhaal en ik vond het leuk om te lezen. Ik denk dat ik het nog een keer ga herlezen om de onduidelijkere hoofdstukken, wat ik hierboven aan gaf, wat beter te zien in het grotere geheel.

Wat wel heel anders is dan het bekende sprookje, is de taal. In een sprookje is de taal kinderlijk en makkelijk te begrijpen, terwijl Barthelme zijn boek juist wat lastiger maakt:
“Zelfrespect staat of valt met het ontbijt. Als dat achter de rug is, lijkt de lunch er als vanzelf op te volgen, alsof je niet alleen de vruchten, maar ook de productiemiddelen van een groot faux-naïf land in handen hebt. Dit wordt enkel in twijfel getrokken door zonderlingen, wier opvattingen in het onderhavige geval niet in aanmerking hoeven te worden genomen.” (p. 100)
Dit klinkt niet erg als een sprookje, vinden jullie wel?

In ieder geval is het een leuk boek, fijn om te lezen en ik geef het dan ook 3 sterren.