Auteur: Bridget Collins
Titel: The Betrayals
Genre: Fantasy, Historische fictie
Taal: Engels
Jaar: 2020
ISBN: 9780062838131
Aantal pagina’s: 416
Gelezen: Januari 2021
♥

Omslagtekst:
If everything in your life was based on a lie
Would you risk it all to tell the truth?

At Montverre, an exclusive academy tucked away in the mountains, the best and brightest are trained for excellence in the grand jeu: an arcane and mysterious contest. Léo Martin was once a student there, but lost his passion for the grand jeu following a violent tragedy. Now he returns in disgrace, exiled to his old place of learning with his political career in tatters.

Montverre has changed since he studied there, even allowing a woman, Claire Dryden, to serve in the grand jeu’s highest office of Magister Ludi. When Léo first sees Claire he senses an odd connection with her, though he’s sure they have never met before.

Both Léo and Claire have built their lives on lies. And as the legendary Midsummer Game, the climax of the year, draws closer, secrets are whispering in the walls… 

Recensie:
Dit is echt het meest frustrerende boek dat ik in tijden heb gelezen. Ik moet zeggen dat de titel het boek wel eer aandoet, want zo’n flutverhaal in zo’n mooi jasje steken is inderdaad wel een vorm van betrayal, als je het mij vraagt. Wel een goed voorbeeld van dat een cover dus lang niet alles zegt.

Ik wilde al langere tijd weer meedoen aan een bookclub en toen ik online ergens een bookclub via discord tegen kwam en ze dit boek gingen lezen, dacht ik, ik doe mee. De cover is ZO mooi dus ik wilde hem wel in mijn kast hebben. Na het lezen van het boek mocht hij er echter niet meer terug in.

Dus. Het verhaal gaat over een academie die helemaal ingericht is op het spelen van een spel: Le Jeu. Ik vond het in het begin intrigerend en probeerde erachter te komen wat dit spel nu precies is. Niet alleen de hele school draait erom, maar de hele samenleving lijkt te zijn gezet op het spelen van het spel. Tijdens het lezen kom je er achter dat het spel een soort toneelstuk is, met poëzie, soms muziek, maar soms ook chemie en wetenschap. Mijn grootste frustratie met dit boek is dat je er NOOIT achter komt wat het spel nu precies is. En daardoor begrijp je als lezer alle verwijzingen naar het spel niet.

Het is een beetje alsof je een boek leest over schaken, maar niet weet dat het op een bord gespeeld wordt, dat er twee kleuren en twee spelers zijn en hoe de stukken heten. Dan gaat het ineens over torens, koninginnen en paarden en heb je geen flauw benul waar het over gaat. Dat is precies hoe dit boek is geschreven. De auteur maakt wel telkens verwijzingen naar het spel (ook omdat dat het enige is waar het om gaat) maar neemt niet de tijd of moeite om het uit te leggen, terwijl ze wel een pil van 400 pagina’s geschreven heeft. Ruimte zat, zou je denken. Dit had ook perfect in de proloog gepast. Of ergens halverwege, laat je lezers speculeren. Maar zelfs bij het omslaan van de laatste pagina, heb je nog steeds geen idee. Tot je het dankwoord leest. Want daarin wordt verteld dat het boek gebaseerd is op een boek van Herman Hesse. HALLO, begin daarmee! Als ze dit boek hadden promoot als een adaptatie van dat boek, waar het inderdaad om een spel gaat, dan had ik dat boek eerst gelezen en was de inhoud misschien duidelijker geweest. Zoiets moet je noemen op de flaptekst, in de proloog of op de cover maar NIET pas in het dankwoord!

Het verhaal zelf was op zich wel oke maar ik had tijdens het lezen de hele tijd zoiets van huh, waar gaat het over. Daar las ik dan maar overheen, ervan overtuigd dat dat vanzelf opgehelderd zou worden en dat op het einde alle puzzelstukjes in elkaar zouden vallen. Zoals bij een goed boek zou gebeuren. En dat gebeurde dus niet.

Dit boek is echt zonde van je tijd. Lees het niet.