Auteur: Kate Saunders
Titel: The land of neverendings
Genre: Familie, jeugd, sprookjes
Taal: Engels
Jaar: 2017
ISBN: 9780571310975
Aantal pagina’s: 336
Gelezen: Juli 2018
♥♥♥♥♥

Omslagtekst:
What if there exists a world powered by imagination?

A world of silliness, where humans and their toys live on long after they’ve left the Hard World . . . and what if the door between that world and this one was broken?

Welcome to the Land of Neverendings.

Moving, raw and funny in all the right ways, The Land of Neverendings is a rip-roaring adventure, but it also gives an honest portrayal of grief for young readers, and shows us that whilst sadness does exist in the world, it doesn’t have to cancel out happiness, or silliness, even when you lose someone you love.

Recensie:
Yes, yes, yes, yes, yes. Waarom heb ik zo lang gewacht met het schrijven van deze recensie? Dit boek is echt helemaal fantastisch. Lees het, lees het, lees het.

Ik kwam dit boek tegen bij de Waterstones in Engeland, toen we op vakantie waren. En hoewel ik al veel te veel boeken had gekocht, moest deze gewoon mee. Het omslag is prachtig maar het verhaal leek me ook fantastisch. En ik had gelijk.

Pooh meets Alice. Dit verhaal is heerlijk dromerig en fantasierijk en je wil erin kruipen en er nooit meer uit komen. Mag ik het al gaan herlezen?

Het verhaal heeft ook een serieuze kant, want het laat zien hoe je om kunt gaan met rouw. Het verhaal heeft een sterke boodschap maar is nergens echt droevig. Het is een heel mooi verhaal en verpakt in een prachtige fantasiewereld.

Ik weet verder niet zo goed wat ik erover moet zeggen. Vanaf de eerste pagina zat ik in de wereld van het verhaal en toen ik het boek uit had, vond ik het super jammer dat ik de wereld moest verlaten. Wat ook sterk overeenkomt met wat de hoofdpersoon in dit boek meemaakt. Het is gewoonweg prachtig geschreven en ik wou dat ik dit had kunnen lezen toen ik jonger was. Maar ik ga het nu ook gewoon opnieuw en opnieuw en opnieuw lezen. Nieuwe favoriet!

Emily watched, in a trance of astonishment, as the bear opened the picnic basket, took out a tartan rug and spread it on Holly’s bed. 
And then the penguin spoke. 
Actually spoke. 
‘What’s going on? This isn’t Pointed End!’
The bear said, ‘It looks like a human bedroom. We must’ve come through the wrong door.’
‘But there aren’t any doors to the hard world in Deep Smockeroon! And we don’t have a human bedroom any more. We’re in a box in the attic.’