Auteur: Marijn Sikken
Titel: Probeer om te keren
Genre: Literatuur, realisme
Taal: Nederlands
Jaar: 2017
ISBN: 9789059367074
Aantal pagina’s: 256
Gelezen: maart 2017
♥♥♥

Omslagtekst:
De achttienjarige Eline heeft al haar klasgenoten zien uitvliegen: werken, studeren, tussenjaren nemen, reizen. Maar zij is gebleven en heeft een baantje in de plaatselijke Books and More Store, waar ze af en toe een oogje in het zeil houdt op Michelle, de enige leeftijdgenoot die nog in de buurt is. Ook Michelle is nooit uitgevlogen: ze is laagbegaafd, en sinds een noodlottige avond twee jaar geleden is ze alleen maar achteruitgegaan.

De moeder van Michelle ziet met gemengde gevoelens aan hoe goed de meisjes met elkaar kunnen opschieten. Zelf kan ze haar dochter soms niet uitstaan: kom op, kind, denkt ze, vroeger kon je zélf nog douchen, kon je je zélf nog aankleden. Ze betrapt zichzelf op jaloezie, op afgunst die ze voelt voor de vanzelfsprekende band die de meisjes lijken te hebben – en houdt des te krampachtiger vast aan haar dochter. De omstanders, haar echtgenoot voorop, dringen al tijden aan op een tehuis. Soms vliegen ze nu eenmaal niet uit, zeggen ze. Een moeder moet ook kunnen loslaten.

Op het grote themafeest, het honderdjarig bestaan van het dorp, blijft er tot slot niets meer ongezegd. Daar, op een geïmproviseerd strand, tussen de parasols en ambachtelijke kraampjes, komt alles en iedereen samen.

Recensie
Ik heb Marijn een keer gezien op een avond in Utrecht waar dichters en schrijvers verhalen en poëzie voordroegen. Daar droeg ze een verhaal voor met volgens mij de titel ‘Stacey’. Dat verhaal was heel erg sterk, en toen ik hoorde dat ze debuteerde, was ik heel erg blij voor haar en nieuwsgierig naar het boek.

Het is een realistisch verhaal. Niet helemaal mijn genre, zoals ik altijd zeg als ik realistische boeken recenseer. Misschien klopt dat niet. Want er zijn auteurs die ik heel erg sterk vind op dat gebied, zoals Esther Gerritsen, van wie ik al een stapel boeken gelezen en gerecenseerd heb. Misschien doen die andere auteurs het dan niet goed? Meestal word ik er een beetje moe van – weer een verhaal waarin niet echt iets gebeurd – maar de kracht ligt niet in de actie, de kracht ligt in de taal. En dat is iets wat Marijn Sikken ook begrepen heeft.

De personages zijn interessant en je krijgt een kijkje in hun hoofd. Ze zijn niet vlak en stereotiep, maar levendig en hebben hun eigen eigenaardige trekjes waardoor ze reëel aanvoelen.

Het verhaal is geschreven in een mooie stijl waardoor je door blijft lezen om de woorden tot je te kunnen nemen. Ik heb het verhaal erg snel uitgelezen hierdoor.

Het verhaal is direct, zonder drama en zonder gedoe. Het is geen gezeur om stomme, kleine dingen die er niet toe doen. Het gaat er om wat er wel toe doet. Het verhaal is zonder drama, het is volwassen. Direct.

Ik vond deze erg tof! En als je Gerritsen tof vind, net als ik, dan stel ik voor dat je dit boek ook eens oppakt. Het zal je niet teleurstellen.