Auteur: Mark Haddon
Titel: The curious incident of the dog in the night-time
Genre: Literaire fictie
Taal: Engels
Jaar: 2003
ISBN: 9781400032716
Aantal pagina’s: 226
Gelezen: Maart 2017
♥♥♥♥

Omslagtekst
Christopher John Francis Boone knows all the countries of the world and their capitals and every prime number up to 7,057. He relates well to animals but has no understanding of human emotions. He cannot stand to be touched. And he detests the color yellow.

Although gifted with a superbly logical brain, for fifteen-year-old Christopher everyday interactions and admonishments have little meaning. He lives on patterns, rules, and a diagram kept in his pocket. Then one day, a neighbor’s dog, Wellington, is killed and his carefully constructive universe is threatened. Christopher sets out to solve the murder in the style of his favourite (logical) detective, Sherlock Holmes. What follows makes for a novel that is funny, poignant and fascinating in its portrayal of a person whose curse and blessing are a mind that perceives the world entirely literally.

Recensie
Voor een jaar of… 8 denk ik, heb ik een enorme hekel gehad aan dit boek. Samen met The Color Purple en Het bittere kruid van Marga Minco behoorde deze tot de meest gehate boeken die ik ooit had gelezen. Wat deze boeken gemeen hadden? Ik moest ze op school lezen voor Engels of Nederlands. Maar The curious incident lazen we niet alleen, nee, we moesten ook verplicht luisteren naar een bandje. Degene die het insprak, moest Christopher, de hoofdpersoon, voorstellen. Maar Christopher is 15, ongeveer even oud als ik was toen ik dit boek moest lezen. Het kind dat het bandje voorlas, was in mijn herinnering een jaar of acht. Dat niet alleen, het boek zegt continu ‘he said’ en ‘she said’, keer op keer. Als je het leest, lees je daar wel overeen, maar als je het moet luisteren wordt dit behoorlijk irritant.

Dus. Hekel dus. Je kan mijn afgrijzen dan ook wel voorstellen toen ik dit boek opnieuw moest gaan lezen in mijn master. Ik stelde het zo lang mogelijk uit, samen met een studiegenote van me die dezelfde horror op de middelbare school had doorgemaakt, terwijl medestudenten tegen elkaar zeiden dat het zo’n mooi boek was, en ook de docent was er vol lof over. Ze stelde zelfs voor om mijn thesis over dit boek te doen. Bah.
Anyway, ik moest het toch gaan lezen dus op een gegeven moment ben ik er voor gaan zitten, heb ik mijn tegenzin weggeduwd en ben ik begonnen te lezen.

En… het viel eigenlijk best wel mee! Als je het zelf mag lezen en niet de hele tijd een of ander kind ‘he said’ en ‘she said’ hoort zeggen, is het eigenlijk best wel een mooi boek. Christopher heeft autisme en dat is prachtig weergegeven. Je leest vanuit hem en begrijpt hem. Je ziet hoe hij denkt, weet wat hij wil en leeft met hem mee. Zijn onbegrip en angst zijn heel goed voelbaar. Het verhaal gaat erover dat de hond van zijn buurvrouw is vermoord. Hij wil erachter komen wie dit heeft gedaan en gaat op onderzoek uit. Hij schrijft zijn eigen detective.

Het verhaal is leuk, geeft inzicht in hoe een jong iemand met autisme kan denken en hoe beangstigend het kan zijn als je iets niet begrijpt. Ik weet het niet zeker meer, maar ik denk dat ik het verhaal in een dag uitgelezen heb. Het is ook geen dik boek, maar je leeft ook goed mee. Het is niet moeilijk geschreven maar heeft wel diepere lagen. Ik weet niet waarom ze ons op de middelbare school de horror van dat bandje hebben aangedaan, want het is echt een prachtig boek. Het is jammer dat ik dat nu pas ontdek.