Auteur: Fredrik Backman
Titel: A man called Ove
Genre: Literatuur, fictie
Taal: Engels
Jaar: 2012
ISBN: 9781476738017
Aantal pagina’s: 337
Gelezen: Augustus 2016
♥♥♥

Omslagtekst:
A grumpy yet loveable man finds his solitary world turned on its head when a boisterous young family moves in next door.

Meet Ove. He’s a curmudgeon, the kind of man who points at people he dislikes as if they were burglars caught outside his bedroom window. He has staunch principles, strict routines, and a short fuse. People call him the bitter neighbor from hell, but must Ove be bitter just because he doesn’t walk around with a smile plastered to his face all the time?

Behind the cranky exterior there is a story and a sadness. So when one November morning a chatty young couple with two chatty young daughters move in next door and accidentally flatten Ove’s mailbox, it is the lead-in to a comical and heartwarming tale of unkempt cats, unexpected friendship, and the ancient art of backing up a U-Haul. All of which will change one cranky old man and a local residents’ association to their very foundations.

Recensie
Ik zag dit boek overal voorbij komen voor ik het kocht. Ik werd zo nieuwsgierig (echt, ik ben te gevoelig voor reclame voor boeken met mooie covers) en besloot het te kopen en te lezen toen ik op mijn zus haar katten moest passen voor de vakantie. Ik geloof dat ik het boek in een middagje uitgelezen heb.

Het verhaal begint wel wat traag. Ove is enorm knorrig en op het begin best wel irritant. Hij wil helemaal niks. Ik moet er trouwens bij zeggen dat ik niet aan dit boek kan denken zonder aan Karl Ove Knausgard te denken. Niet dat die man knorrig is (of misschien wel, dat weet ik eigenlijk niet), maar vanwege zijn naam. De naam Ove kom je hier natuurlijk niet zo vaak tegen en toen ik stageliep bij de Geus heb ik Knausgard’s naam wel honderden keren moeten schrijven. Dus. Vandaar.

Anyway, het boek ontwikkelt zich vrij snel en dan is het echt een leuk verhaal. Het is origineel en grappig, maar er zit ook wel diepgang in. Er is een reden dat Ove is zoals hij is. Zijn buren (die in het begin vet irritant, maar toch eigenlijk wel heel lief zijn) helpen hem te zorgen dat hij weer een beetje zin in het leven krijgt. Het is een leuk, mooi verhaal en ik vond het einde tof.

Het verhaal deed me overigens heel erg denken aan De honderdjarige man die uit het raam klom en verdween.