Auteur:  Corinne Duyvis
Titel: Op de rand van het niets
Genre: YA Sci-fi
Taal: Nederlands
Jaar: 2017
ISBN: 9789402723007
Gelezen: April 2017
Aantal bladzijden: 352
♥♥♥

Ik wil uitgeverij HarperCollins Holland bedanken voor dit recensie exemplaar!

Omslagtekst:
Amsterdam, 2035

Terwijl een vernietigende komeet recht op de aarde afsnelt, wacht de zestienjarige Denise gespannen op het moment van de inslag. De gelukkigen zijn al vertrokken in ruimteschepen, op weg naar een nieuwe bestemming, maar vele andere families – inclusief die van Denise – hebben alleen recht op een plaats in een tijdelijke schuilkelder, waarna ze weer terug moeten keren naar de verwoeste oppervlakte.

Dan komt ze erachter dat op Schiphol een laatste ruimteschip staat dat nog niet vertrokken is. Wanhopig probeert ze een plekje op het schip te bemachtigen, maar de toelatingseisen zijn streng: iedere passagier moet zichzelf nuttig maken en een steentje bijdragen. Voor Denise, die autistisch is, is dat extra moeilijk. Zal het haar lukken een plaats te veroveren of moet ze achterblijven op de straks onleefbare aarde?

Recensie
Ik lees eigenlijk nooit science-fiction. Al denk ik dat je bij sommige boeken die ik lees wel kan beargumenteren dat het sci-fi is, maar niet zo duidelijk als bij dit boek; het einde van de wereld, ruimeschepen… Over het algemeen trekt dat me niet zo. Maar, ik kreeg het boek binnen dus ik besloot het toch een kans te geven.

Ik vond het een leuk verhaal, al waren er wat kleine dingetjes die ik minder leuk vond. Maar , positief beginnen! Ten eerste vond ik de cover heel mooi. Dat is niet onbelangrijk. Ik vond het verhaal zelf leuk en de setting is goed beschreven. Er gebeuren dingen waardoor de aarde onleefbaar wordt en dat wordt goed beschreven. Ik ken de weg in Amsterdam, waar het verhaal zich afspeelt, niet goed genoeg om een beeld te kunnen vormen maar ik denk dat dit verhaal voor Amsterdammers erg dichtbij komt.

Daarnaast is het hoofdpersonage autistisch en dat vond ik interessant omdat je dat niet zo vaak ziet in boeken. Ook andere personages zijn niet typisch, maar divers en dat maakt ze menselijker. Aan de andere kant, ieder personage leek wel ‘iets’ te hebben en ik denk dat het er wat te dik op lag. Dat geldt ook voor de autisme van Denise. Dat wordt keer op keer benadrukt tot je op een gegeven moment zoiets hebt van, ja, we weten het nu wel.

Daarnaast vond ik het plot van het verhaal niet geweldig. Het begon goed: de aarde gaat ten onder en alle schepen zijn al weg, maar dan komen ze erachter dat er toch nog één schip is en doet Denise haar best om aan boord te komen. Goed plot. Wat volgt, kan ik niet echt vertellen zonder spoilers maar het voelde een beetje als een stoplicht. En dat vond ik zonde en jammer. Daarmee hangt samen dat ik het einde niet goed vond. Het deed de rest van het verhaal te kort, was niet logisch en voelde een beetje als een te gemakkelijke uitweg waardoor het hele verhaal enorm afgezwakt werd. Dat is jammer.

Al met al heb ik het boek toch drie sterren gegeven omdat ik het wel echt een leuk boek vond toen ik het aan het lezen was. Pas daarna, toen ik er over na ging denken dacht ik, hm dit wringt een beetje en dit is jammer.