Auteur: Elan Mastai
Titel: De man die de tijd meenam
Oorspronkelijke titel: All our wrong todays
Genre: Sci-Fi, YA
Taal:  Nederlands
Jaar: 2017
ISBN: 9789402721003
Uitgeverij: Harpercollins Holland
Aantal bladzijden: 336
Gelezen: Februari 2017
♥♥

Ik wil uitgeverij HarperCollins Holland bedanken voor dit recensie exemplaar!

Omslagtekst:
Tom Barren, de mislukte zoon van een supergenie, woont in een wereld waarin in 1965 een alles veranderende ontdekking is gedaan; luchtvervuiling, grensconflicten en milieukwesties zijn verleden tijd en het 2016 van die wereld is schoon, vredig en gelukkig. Maar in die wereld verloor Tom ook zijn moeder en vriendin. Hij is vastbesloten terug te gaan naar 1965 om de uitvinding – en daarmee de dood van zijn moeder en vriendin – ongedaan te maken. Dat mislukt echter, en hij komt terecht in ons 2016 – een voor hem bizarre, vervuilde wereld, maar wel een waarin hij de familie en de liefde heeft die hij in zijn eigen 2016 moet missen. Wat nu? Bouwt hij hier zijn leven op, of gaat hij terug naar zijn utopische 2016?

Review
Ik kreeg het persbericht van dit boek en het leek me meteen interessant. Ik lees eigenlijk niet zoveel (lees: geen) science-fiction maar dit klonk toch wel erg interessant. Toen ik de flaptekst las, leek me de setting en het verhaal heel interessant, maar de motivatie van de hoofdpersoon vond ik wat slapjes. De wereld is perfect, maar je eigen leven is hier rot, en in het ‘nieuwe’ 2016 is dit precies omgekeerd. Maak je de egoïstische keuze of kies je wat beter is voor de wereld?

Ik vond het verhaal op zich oké. Ik heb af en toe in spanning zitten lezen omdat ik wilde weten hoe het verder ging en welke keuzes Tom zou maken. Maar er zitten zoveel kleine dingen in het verhaal die het verpesten.

Tom Barren is een vervelend personage. Niets lukt hem en hij geeft daar iedereen de schuld van. Zijn vader haat hem, z’n moeder is dood, hij heeft bijna geen vrienden want de vrienden die hij had zijn wel succesvol. Hij klaagt en kan niks en is vervelend. En dan verprutst hij ook het universum nog eens.In de nieuwe tijdlijn is hij wat minder vervelend, maar hier gaat het dan ook wat beter. Wil hij terug, of wil hij blijven?

De setting vind ik wel goed bedacht. Ik weet niet veel van sci-fi en van world building, en er wordt ook niet heel erg veel verteld over de utopische werkelijkheid, maar het kwam wel overtuigend over.

De schrijfstijl van het boek sloeg niet echt aan. Afwisselend is het geschreven in de eerste of tweede persoon. Eerste persoon vind ik prima, maar lezen in de tweede persoon blijft een beetje raar. Jij dit, jij dat. Nee, ik ben aan het lezen, niet de wereld aan het verpesten. Enfin, dat is een keuze. Het taalgebruik is afwisselend het gedachtegoed van een klagerige dertienjarige (met continu woorden tussendoor als: goed, oke. Ja, ehm. Goed) en dat van een wetenschapper. Het een is meer een redevoering dan een verhaal. Het moet de setting zijn dat dit verhaal echt opgeschreven is door Tom Barren, die geen schrijver is, maar dat komt niet echt geloofwaardig over. Het ander lijkt regelrecht uit een natuurkundeboek te komen en was voor mij in ieder geval onbegrijpelijk, en bovendien ook wat ongeloofwaardig, omdat Tom volgens zichzelf 0 verstand heeft van waar zijn vader mee bezig is. Toch legt hij het uit op een manier die ik niet begrijp.
En dan zijn er nog enkele hoofdstukken die wat mij betreft weggelaten hadden mogen worden. Twee keer zit er een samenvatting van de voorgaande hoofdstukken tussen. Wat is daar het nut van? Ik ben al aan het lezen, ik hoef niet te lezen wat ik net gelezen heb. Hoofdstuk 56 bestaat uit enkel het woord ‘fuck’ met een enkele keer de afwisseling met het woord ‘shit’. Die hoofdstukken voelen aan alsof de auteur mee deed aan nanowrimo en te weinig inspiratie had om een hoofdstuk te schrijven. Sorry dat ik het zeg, maar ik vond het simpelweg niet nodig. En dan heb ik nog één hoofdstuk gemist, omdat dat op deze manier geschreven is:
“Tom verdwijnt, slaagt handeling laatste vertwijfelde zijn of wetende niet. Aan weer Werktuig het hij zet en veiligheid in Lionel Tom duwt, tijdmachine de in veroorzaakt kortsluiting meltdown de terwijl” (Mastai, 374). Ik begrijp niet waar dit goed voor is. Ik heb het boek zuchtend dichtgeslagen en twee dagen niet meer aangeraakt. Want dat vond ik echt heel irritant.

Ook zitten er enkele plotholes in. De tijdlijn van Victor wordt niet uitgewerkt, terwijl deze me wel interessant leek. Het is afgeraffeld en hoe Victor weer terug kon komen bij het Werktuig, wordt niet uitgelegd en is volgens mij ook helemaal niet mogelijk. Plothole!

Concluderend, ik vond het verhaal op zich niet slecht, maar er zitten gewoon wat dingen in die mij enorm irriteerden en dat waren er gewoon te veel. Ik heb het boek vanuit irritatie af en toe weg gelegd, maar ook vaak vanuit spanning zitten doorlezen omdat ik wel wilde weten hoe het verder ging. Sommige dingen kloppen niet en sommige hoofdstukken zijn vervelend. Ook het plot dat je niet moet knoeien met de tijd, is inmiddels een beetje achterhaald. Het verhaal zelf is oké en had zo veel beter uitgewerkt kunnen worden.