Auteur: Marijke Schermer
Titel: Noodweer
Genre: Roman
Taal: Nederlands
Jaar: 2016
Uitgeverij: Van Oorschot
ISBN: 9789028261648
Aantal pagina’s: 158
Gelezen: Februari 2017
♥♥

Ik wil uitgeverij Van Oorschot en de leesclub Een perfecte dag voor literatuur bedanken voor dit recensie exemplaar.

Omslagtekst
Emilia en Bruch zijn welliswaar gelukkig getrouwd maar hun relatie is gegrondvest op een leugen. Als ze elkaar net ontmoeten, verzwijgt Emilia een belangrijke gebeurtenis. Aanvankelijk lijkt dit hun liefde niet te belemmeren en lange tijd denkt ze dat ze ermee wegkomt. Maar door een ogenschijnlijk onbeduidend incident wordt ze geconfronteerd met de onmogelijkheid daarvan. Moet ze eerlijk zijn tegenover haar man? Of is het voor sommige dingen te laat om ze nog te openbaren?

Review
Ik moet zeggen dat ik het inmiddels wel weet met de Nederlandse literatuur. Het is alleen maar realisme. En soms is dat niet erg, want dan is de stijl zo prachtig dat er zelfs over een stuk fruit geschreven kan worden en dan is het nog interessant om te lezen. Bijvoorbeeld Esther Gerritsen is zo iemand die dat kan doen; een boek schrijven waarin eigenlijk niet echt iets gebeurd, maar het leven van de hoofdpersoon beschreven wordt. Een hoofdpersoon die niet bepaald een spannend leven heeft, maar vaak een vrouw is van middelbare leeftijd met een echtgenoot en kinderen. Hierover wordt verteld. Soms over en baan, soms over wat vrienden, maar er zitten geen schokkende of daadwerkelijk interessante elementen in het verhaal. Bij Gerritsen is het de stijl waar het naar mijn mening om gaat. Hierin zit de kracht van het verhaal: Als lezer wordt je in het verhaal getrokken en blijf je er in, ook dankzij het hoofdpersonage waarmee je je kunt identificeren. Als het boek geen interessant plot, stijl of personages heeft, dan kun je het boek naar mijn mening geen literatuur noemen.

Dit is waar ik aan dacht toen ik de flaptekst van Noodweer las. Wederom realisme. Het lijkt erop dat er op de Nederlandse markt tegenwoordig niets anders meer wordt aangeboden. Hier ga ik later nog wel wat over schrijven, want daar gaat het nu niet om. In ieder geval wilde ik het boek toch lezen omdat ik hoopte dat ook hier de stijl goed zou zijn, of dat er een interessante wending aan het verhaal zou zitten, waardoor het plot beter zou worden. Het ging immers om ‘Emilia’s geheim’ en dat kon van alles zijn. Ik hoopte dat dit boek het Nederlandse saaie realisme zou overstijgen, en me zou bevallen. Ik denk dat je aan mijn toon al wel kunt duiden dat dit niet het geval was.

Ten eerste, de hoofdpersoon is niet iemand met wie ik me kon identificeren. Ze is passief en het enige wat ze eigenlijk doet is bedenken of ze haar ‘grote geheim’ (wat overigens ook enorm tegenviel) aan haar man zou vertellen. Daar gaan de 150 pagina’s over. Bovendien maakt ze keuzes die niet verantwoord worden en onbegrijpelijk zijn (ze neemt opeens Valium in zonder dat daar iets over wordt gezegd verder en gaat dan autorijden. Super slim). Het plot van het verhaal is dat ze dus continu aan het dubben is. Het geheim zelf is niet spannend en de ontknoping was teleurstellend en maakt het hele verhaal nog nietszeggender dan het al was.
De stijl is niet slecht, maar ook niet echt bijzonder.

Ik lees net de flaptekst nog een keer en het valt me op dat deze ook niet klopt. Het gaat niet om een leugen, het gaat om een verzwijging. Er wordt gedaan alsof Emilia een moord gepleegd heeft of iets dergelijks, maar haar geheim is niets van zoiets spannends.

Concluderend kunnen we zeggen dat dit boek, naar mijn mening, op de stapel met alle andere Nederlandstalige realisme gegooid kan worden. Ze zijn allemaal hetzelfde. Het is jammer dat dit boek geen verrassing bood. Misschien wordt het tijd voor een ander genre.