Auteur: Margaret Atwood
Titel: The heart goes last
Genre: Literatuur, dystopie
Taal: Engels
Jaar: 2015
Uitgeverij: Nan A. Talese
ISBN: 9780385540353
Aantal bladzijden: 308
Gelezen: Mei 2016
♥♥♥♥

Omslagtekst:
Living in their car, surviving on tips, Charmaine and Stan are in a desperate state. So, when they see an advertisement for Consilience, a ‘social experiment’ offering stable jobs and a home of their own, they sign up immediately. All they have to do in return for suburban paradise is give up their freedom every second month – swapping their home for a prison cell. At first, all is well. But then, unknown to each other, Stan and Charmaine develop passionate obsessions with their ‘Alternates,’ the couple that occupy their house when they are in prison. Soon the pressures of conformity, mistrust, guilt and sexual desire begin to take over.

Review:
Margaret Atwood is een fantastische auteur. Dat had ik al ontdekt toen ik the handmaid’s tale moest lezen voor de uni. Ik kon niet wachten tot ik weer iets anders van haar kon lezen, en dat werd dit boek. En ook deze is heel erg goed.

Het concept is als volgt: de wereld is een hel. Hoofdpersonen Charmaine en Stan leven in hun auto. Ze hebben verder niks meer, geen huis, geen geld en bijna ook geen eten. Ze slapen in hun auto, maar zelfs dat is moeilijk: iedereen heeft het zwaar en als ze niet uitkijken, worden ze uit hun auto gesleurd en wordt de auto gejat. Ze zijn lang niet de enige die in deze situatie zitten. Er moet verandering komen. En dat wordt hen ook aangeboden. Er is een sociaal experiment genaamd Consilience. Mensen die eraan meedoen, wonen de ene maand in een luxe huis waar ze alles hebben wat hen begeerd. De andere maand zitten ze in de gevangenis.
In het begin gaat alles goed. De gevangenis is eigenlijk helemaal niet zo erg. Maar dan komen ze in contact met de personen die in hun huis wonen als zij in de gevangenis zitten. En dan wordt het allemaal minder prettig, het balletje gaat rollen, en hun wereldje blijkt helemaal niet zo mooi te zijn. Er zitten te veel geheimen achter Consilience.

Het verhaal is goed en origineel. Het is een dystopie die erg goed uitgewerkt is, en verpakt is in een utopie. Alles lijkt prachtig, zeker met de wereld waarin ze eerst leefden. Maar als je erachter komt wat er eigenlijk speelt…

Wat ik minder fijn vond, was dat de nadruk van het verhaal lag op de context: wat is er eigenlijk aan de hand, wat is er mis met deze gemeenschap, in plaats van op het verhaal, het leven van de hoofdpersonages. Ik had meer willen lezen over het leven in de gevangenis en het verschil met de buitenwereld, maar daar ging het eigenlijk niet echt over. Het was eigenlijk meer context dan een verhaal en Stan en Charmaine zijn eigenlijk pionnen die gebruikt worden om de samenleving vorm te geven en het verhaal te kunnen vertellen.

Het einde was traag en het verhaal was minder spannend dan The Handmaid’s tale omdat de nadruk dus meer op de context lag. Dat vond ik jammer. Het is goed dat de context zelf zo sterk was; de dystopische samenleving. Die was erg goed uitgewerkt en maakt het verhaal tot het verhaal.

Zie ook: The handmaid’s tale