Auteur: Denis Thériault
Titel: The peculiar life of a lonely postman
Genre: Fictie, romance
Taal: Engels
Jaar: 2015
ISBN: 9781843915362
Aantal bladzijden: 128
Gelezen: Juli 2015
♥♥♥♥♥

Achterkanttekst:
Bilodo lives a solitary daily life, routinely completing his postal rounds every day and returning to his empty Montreal apartment. But he has found a way to break the cycle—Bilodo has taken to stealing people’s mail, steaming open the envelopes, and reading the letters inside. And so it is he comes across Ségolène’s letters. She is corresponding with Gaston, a master poet, and their letters are each composed of only three lines. They are writing each other haikus. The simplicity and elegance of their poems move Bilado and he begins to fall in love with her. But one day, out on his round, he witnesses a terrible and tragic accident. Just as Gaston is walking up to the post-box to mail his next haiku to Ségolène, he is hit by a car and dies on the side of the road. And so Bilodo makes an extraordinary decision—he will impersonate Gaston and continue to write to Ségolène under this guise. But how long can the deception continue for? Denis Thériault weaves a passionate and elegant tale, comic and tragic with a love story at its heart.

Review
Als ik naar de boekwinkel ga, koop ik meestal alleen boeken die ik al ken. Boeken die ik al gelezen heb, die ik al een eeuwigheid op mijn to-read lijst heb staan, of boeken die je eigenlijk gewoon moet hebben als literatuurwetenschapper (zoals Tolstoj). Maar een aantal weken geleden liep ik in de boekwinkel, op zoek naar een boek voor een vriendin die jarig was. En toen zag ik dit lieve kleine boekje liggen. Ik had er nog nooit van gehoord maar ik werd best wel verliefd op de kaft, dus ik besloot, waarom niet, ik koop het gewoon. En ik ben blij dat ik dat gedaan heb.

Niet alleen de kaft is prachtig, maar ook de inhoud. Dan heb ik het niet over het hoofdverhaal, maar om de taal. Thériault gebruikt zulke prachtige zinnen en metaforen. De taal is hier als een sprookje, ik kan het niet anders omschrijven. Het is taal die je langzaam leest om in je op te kunnen nemen. Niet te snel, zodat je geen dingen over het hoofd ziet.

Het verhaal zelf is leuk en origineel. Het gaat over een postbode die de brieven van Ségolène leest voordat hij ze in de brievenbus van de ontvanger stopt. Ségolène schrijft haiku’s en hoe vaker Bilado, onze protagonist, haar brieven opent en leest, hoe meer hij verliefd op haar wordt. Op haar en haar gedichten. Het verhaal neemt onverwachte, interessante wendingen die ik niet echt aan zag komen.

En deze gedichten zijn ook echt prachtig. Hier een klein voorbeeldje:

Some flowers, it seems
take seven years to open
for a long, long time
I have wanted to tell you
How intensely I love you

Mooi toch? Verder wil ik nog toevoegen dat het einde echt heel erg goed was. Ik heb eigenlijk niets aan te merken op dit boek. Het is een prachtig, klein boekje dat niet snel, maar juist rustig uitgelezen moet worden. Genieten van de woorden en de gedichten. Ik geef het boek 5 sterren en hij krijgt een speciaal plekje in mijn boekenkast!