Auteur: Michael Cunningham
Titel: The snow queen
Genre: Literatuur
Taal: Engels
Jaar: 2014
Aantal bladzijden: 258
Gelezen: 13 – 16 oktober
♥♥

Achterkanttekst:
Michael Cunningham’s luminous novel begins with a vision. It’s November 2004. Barrett Meeks, having lost love yet again, is walking through Central Park when he is inspired to look up at the sky; there he sees a pale, translucent light that seems to regard him in a distinctly godlike way. Barrett doesn’t believe in visions—or in God—but he can’t deny what he’s seen.

At the same time, in the not-quite-gentrified Bushwick neighborhood of Brooklyn, Tyler, Barrett’s older brother, a struggling musician, is trying—and failing—to write a wedding song for Beth, his wife-to-be, who is seriously ill. Tyler is determined to write a song that will not be merely a sentimental ballad but an enduring expression of love.

Barrett, haunted by the light, turns unexpectedly to religion. Tyler grows increasingly convinced that only drugs can release his creative powers. Beth tries to face mortality with as much courage as she can summon.
(bron)

Review:
Ik begon aan dit boek omdat we het gingen lezen voor de leesclub van onze studievereniging. Ik wist niet waar het over ging toen ik eraan begon. En eerlijk gezegd weet ik dat nu nog steeds niet.

Zoals de achterkanttekst ook al vermeld, gaat het boek over Barrett, Tyler en Beth. Personages die naar mijn mening nogal flat zijn. Ze doen niet zo veel. Tyler vindt zichzelf heel zielig omdat hij geen goed lied kan schrijven voor Beth, Beth is ziek en probeert een normaal leven te leiden, maar eigenlijk ligt ze voornamelijk in bed en Barrett probeert uit te zoeken wat het mysterieuze licht is dat hij heeft gezien. Maar ze doen allemaal niet zo veel. Ze blijven allemaal in hun eigen rol en dat maakt het verhaal nogal saai.

Ook gebeurt er niet veel in het verhaal. Het gaat nergens naartoe. Het verhaal is opgedeeld in meerdere delen (het is een tijdje geleden, maar ik geloof dat het er drie waren). Volgens mij is de enige reden hiervoor, dat er dan voortgang kan komen in het verhaal. De delen op zich vertellen niks, er gebeurt niks in. Er moet een nieuw deel komen voor een nieuwe wending. Maar deze wending is te plotseling. Het is niet spannend meer, het is gewoon BAM, er is dit gebeurd, en vervolgens gaan de personages weer door met wat ze deden: En dat is niet heel erg veel.

Ik kan er verder niet heel veel over zeggen. Ik ben uiteindelijk ook niet meer naar de bespreking van het boek geweest, dus ik weet ook niet wat de rest van het boek vond. Maar ik vond het nogal saai, dus daarom maar 2 sterren.