Auteur: Thomas Mann
Titel: De dood in Venetië
Genre: Literatuur
Taal: Nederlands
Jaar: 1913
ISBN: 9789025334017
Aantal bladzijden: 110
Gelezen: 9 maart
♥♥♥♥

Achterkanttekst:
“Deze novelle uit 1913 vertelt in subtiele, vaak zeer geestige taal het tragikomische lot van een wat oudere schrijver die tijdens zijn vakantie in Venetie een levend kunstwerk ontwaart: een 14-jarige Poolse jongen die het evenbeeld is van een jonge Griekse god. De kunstenaar wordt verliefd, probeert een groteske verjongingskuur en volgt hulpeloos en hopeloos de jongen bij diens wandelingen en spelletjes”
(bron)

Review
Het is al even geleden dat ik dit boek gelezen heb, maar ik wilde er nog een review van schrijven, dus bij deze.

De dood in Venetië gaat over Gustav von Aschenbach die op vakantie gaat naar Venetië. Hij komt daar een gouvernante tegen met 4 kinderen, een jongen en drie meisjes. Als hij de jongen, Tadzio, voor het eerst ziet, vindt hij hem op een Griekse god lijken. Aschenbach raakt steeds meer in de ban van deze jongen en het wordt hem steeds ondraaglijker.

Als je dit zo leest dan denk je natuurlijk meteen dan Aschenbach een vieze oude man is die verliefd wordt op kleine, onschuldige jongetjes. Goed, dat is ook wel waar het over gaat, maar dit komt helemaal niet zo naar voren. Het gaat niet om seks; het gaat om de schoonheid van het jongetje die Aschenbach in de war brengt.

Waar het boek eigenlijk over gaat, is over de logos en de muthos. De logos staat voor de logica, de normale orde, zegmaar. De muthos, het rijk van Dionysos, is juist het wilde, de natuur, de extase en het verliezen van jezelf. Aschenbach is een teken van de logos, hij is een schrijver, werkt hard, heeft precieze tijden om te werken en een vast ritme. Door het boek heen wordt Aschenbach aangetrokken tot de muthos, het heeft een gevaarlijke, duistere kant die Aschenbach als het ware roept. Het boek gaat dus eigenlijk over verlokkingen en wat er gebeurt als je daaraan toegeeft en jezelf erin verliest.

Dit is wat we in college hebben besproken over dit boek, maar aangezien ik een review aan het schrijven ben en geen samenvatting van die stof, zal ik nu vertellen wat ik van het boek vond, ik vond het alleen leuk om jullie wat achtergrond informatie te geven.

Het boek is gedetailleerd beschreven en je kunt alles precies voor je zien. Het is allemaal erg levendig en het zorgt ervoor dat je bij het verhaal kunt blijven.

Het begin vond ik niet bijster interessant (dat is het logos gedeelte) waarin wordt verteld over Aschenbach, zijn werk, zijn familie, waar hij woont. Het is achtergrond informatie die nuttig is als je het logos/muthos deel wilt onderzoeken, maar ik moet zeggen dat ik het niet erg interessant vond. Pas wanneer Aschenbach besluit naar Venetië te gaan, wanneer het verhaal dus eigenlijk echt begint, wordt het interessant.

Je voelt de spanning tussen Aschenbach en Tadzio bijna. Je wilt zelf eigenlijk dat hij zich eraan overgeeft, al is dat gevaarlijk. Het is aantrekkelijk, het gevaar, en dat is interessant om te zien, en ook hoe Aschenbach hierop reageert.

Ik denk dat ik er verder niet erg veel meer over kan zeggen. Zoals ik al zei, het is even geleden dat ik het boek gelezen heb (al zou ik hem zo weer lezen) dus gedetailleerd beschrijven wat ik er van vond is moeilijk. Ik weet wel dat ik er van genoten heb en dat ik het boek in één middag uitgelezen heb. Het hele logos en muthos deel vond ik erg interessant (vooral omdat ik zelf ook dingen herkende voordat we het boek gingen bespreken met college) en dat zorgt ook wel echt voor een diepere laag.

In ieder geval zou ik het boek zeker aanraden!