Auteur: Herta Müller
Titel: Barrevoetse februari
Genre: Literatuur
Taal: Nederlands (origineel Duits)
Jaar: 1987
ISBN: 9789044517415
Aantal bladzijden: 160
Gelezen: 12 – 15 maart
♥♥♥♥

Zie ook: Traveling on one leg

Ik wil de boekenclub Een perfecte dag voor literatuur en uitgeverij De Geus bedanken voor dit recensie exemplaar!

Achterkanttekst:
Een groep zigeuners die onrust in het dorp brengt; een straat die alleen geasfalteerd is aan de kant van de burgemeesterswoning; de zondagen waarop een vader in een zwarte jas het huis verlaat en ’s avonds dronken thuiskomt. In Barrevoetse Februari verwekte Herta Müller ervaringen uit haar jeugd in een primitief Roemeens dorp met een Duitstalige bevolking, en uit haar leven in de stad onder de dictatuur van Ceausescu. Angst en wantrouwen, en pijn om het verlies van vrienden, vormen de rode draad in deze schetsen.

Review:
Ten eerste wil ik even zeggen dat ik dit boek als recensie exemplaar heb ontvangen, maar dat dit in geen enkele mate mijn recensie beïnvloed heeft. Ik schrijf eerlijk wat ik ervan vind.

Dit is het tweede boek dat ik heb gelezen van Herta Müller. Ik vond de eerste al lastig, maar deze is veel lastiger. In traveling on one leg is er een verhaal over Irene die naar een andere stad verhuist in een ander land. Ik zei in de recensie van dat boek al dat in de poëzie en ook in de boeken van Müller, de collage centraal staat en dat zelf de samenhang gezocht moet worden. Dat is hier nog meer het geval dan in traveling on one leg.

Barrevoetse februari is zelf één grote collage. Het zijn allemaal losse stukken, maar toch passen ze perfect in elkaar. Toch zijn ze een geheel, als je maar goed kijkt. De samenhang is hier pijn, verdriet, de dood. De schetsen zijn geen van allen erg vrolijk, net als de titel en de kaft al doen verwachten. Het zijn droevige, sombere schetsen, maar desondanks niet minder mooi.

Het is een proza werk van poëzie. Zoals in poëzie de zinnen in eerste instantie weinig met elkaar te maken lijken te hebben, maar pas duidelijker worden als je ze beter gaat lezen, zo ook is dat in dit boek.

“Je polsslag hangt aan je handgewricht. Je arm begint bij je slaap. Je arm ademt. Is hij al eens moe geweest.
Met die schoenen. Nee. O, als ik je moeder was.
Het parket is nieuw. Het is een schindeldak. Als er iets op je hiel valt, mijn kind, houd dan je slaap gereed.”
(Dictator of hond)

En zo gaat het het hele boek door. Ik vind dit echt prachtig. Het is niet echt makkelijk te lezen, maar daar gaat het niet om. Het is prachtig, poëticaal en beeldend geschreven.

Ik moet wel zeggen dat ik niet echt van het verhaal genoten heb. Wel van de taal, maar het verhaal (of eigenlijk, de verhalen, de schetsen) waren mij te somber. Het gaat over de dood, mensen die zich niet thuis voelen, soldaten die doen waar  ze zelf zin in hebben, de bevolking in een dictatuur. Het is allemaal erg streng en koud. De kaft past echt perfect, de sneeuw en kou, weinig kleur, dat zijn de beelden die dit boek mij opriepen. Bitterheid. Het leven op een laag pitje.

Literatuur met een grote L is wat op de achterkant staat. Daarover kan naar mijn mening niet getwijfeld worden. Müller is zeker een schrijfster die haar nobelprijs verdiend heeft, een van de Groten. Met dit boek heeft ze dat wederom bewezen.

Wil je weten wat anderen van dit boek vonden? Hier vind je links naar verschillende recensies!