Auteur: Luigi Pirandello
Titel: One, No One & One Hundred Thousand
Genre: Literatuur
Taal: Engels
Jaar: 1926
ISBN: 0941419746
Aantal bladzijden: 160
Gelezen: 5 – 7 december
♥♥♥♥

Review
Op de achterkant van dit boek staan alleen maar lofuitingen jegens dit boek, maar niet waar het boek over gaat. Dat zal ik dan eerst maar even noemen. Het boek gaat over Moscarda. Hij kijkt op een dag in de spiegel en dan zegt zijn vrouw tegen hem dat zijn neus scheef staat; iets dat hij zelf nooit heeft opgemerkt. En dat is niet het enige; ze heeft nog een aantal andere opmerkingen over Moscarda’s uiterlijk.
Door deze opmerkingen komt Moscarda in een identiteitscrisis. Zien anderen hem anders dan hij zichzelf ziet? Is hij een ander persoon dan hij dacht?

Ik vond het nogal een vreemd boek. Maar er waren hele interessante dingen die Pirandello in dit boek noemt, dingen waar je over na gaat denken en waarvan je uiteindelijk tot de conclusie komt dat het klopt.

I know X. According to my knowledge of him, I assign X a reality: for myself. But you also know X, and surely the one you know isn’t the same one I know, because we each know him in our way and, in our way, we assign X a reality. Now also for himself X has as many realities as the people he knows, because he knows himself in one way with me and in another with you and another with a third, or a fourth, and so on, though he – more than anybody else – also has the iluusion of being one for all. This is the problem; or the oke, if you prefer to call it that. We perform an act. (blz. 61)

Hier gaat het dus om. Je bent telkens iemand anders als je bij andere personen bent. Al die personen kennen jou anders. Vandaar dat het ook zo vreemd voelt om mensen uit verschillende hoeken van je leven samen te brengen. Studiegenoten met vrienden bijvoorbeeld. Het voelt raar. Het is voor de anderen niet raar, maar voor jezelf wel omdat je niet weet hoe je je moet gedragen, omdat je telkens iemand anders bent.

Verder gaat het boek er nog over in hoeverre jouw persoonlijkheid al vast gelegd is; door je ‘roots’, je ouders, je baan, je familie.. Als mensen daar een beeld bij hebben, hebben ze gelijk al een beeld van jou. En dat beeld is dan weer heel anders dan het beeld dat jij van jezelf hebt, of het beeld dat anderen van je hebben.

Moscarda probeert de beelden van anderen te vernietigen. Maar hij komt erachter dat dat lastiger is dan hij had verwacht. Iedereen ziet hem als een woekeraar, omdat zijn vader dat was. Wanneer hij de bank waar hij eigenaar van is wil sluiten, zodat hij geen woekeraar meer is, noemen ze hem een madman. En ook dat is een beeld waar hij lastig van af komt.

Ik vind dit zo’n interessant boek! Ik vond het eerst nogal vreemd, maar het is echt vreselijk interessant. Het klopt ook allemaal. Je hebt altijd een bepaald beeld van iemand en anderen hebben een beeld van jou. En dat is lastig te veranderen. Ik zou dit boek echt zeker aanraden. Het zet je aan het denken en dat vind ik heel erg goed.