Auteur: Gerardo Soto Y Koelemeijer
Titel: De gestolen kinderen
Genre: Literatuur, geschiedenis
Taal: Nederlands
Jaar: 2013
ISBN: 9046815293
Aantal bladzijden: 255
Gelezen: 13 – 15 december
♥♥

Achterkanttekst:
Miguels rustige leven in een klein dorpje niet ver van Salamanca verandert in één klap als hij op een dag een brief ontvangst van zijn tante. Zij draagt een geheim met zich mee dat te groot is om mee haar graf in te nemen: Miguel is geadopteerd. Miguels ouders hebben hier nooit ook maar met een woord over gesproken. Samen met zijn vriend Álvaro, archeoloog en amateurhistoricus, probeert Miguel zijn geschiedenis te reconstrueren. Álvaro krijgt het vermoeden dat Miguel een van de ‘gestolen kinderen’ is. Langzaam ontdekt Miguel hoe een groot netwerk van Franco-aanhangers decennialang vele tienduizenden kinderen bij hun ouders heeft weggehaald. Zou hij daartoe behoren? Waarom zouden zijn ouders daaraan hebben meegewerkt? Hoe vindt hij ooit zijn biologische ouders terug?

Review
Ik weet niet precies wat ik had verwacht toen ik dit boek in de brievenbus kreeg. Als ik terug kijk naar de showcase sunday waarin ik dit boek besprak, zei ik al dat ik twijfelde of ik dit boek zou aanvragen of niet, maar dat ik erg nieuwsgierig was geworden door de titel en het deel van de geschiedenis die het bevat, waar ik nooit eerder over had gehoord.

Als je de achterkanttekst leest, verwacht je dat het boek gaat over de zoektocht van Miguel. Al kan je het niet echt een zoektocht noemen. Miguel is ontzettend passief. Hij bedenkt de hele tijd wat hij zou kunnen gaan doen, en komt tot de conclusie dat dit bar weinig is. Hij verzamelt zichzelf moed in, maar doet eigenlijk vrij weinig.

Het verhaal begint interessant en spannend. Je leest de brief van Miguels tante en je interesse wordt gelijk gewekt. Waarom hebben zijn ouders nooit iets verteld? Wie zijn zijn echte ouders? Zouden ze elkaar ooit in het echt ontmoeten?
Vervolgens gaat het erover hoe verslagen Miguel zich voelt over deze ontdekking. Ik las net een andere recensie van dit boek, waarin werd gezegd dat het over de lijdensweg gaat van Miguel. Over hoe hij zich voelt en dat dat belangrijker lijkt te zijn dan de zoektocht.

Meerdere keren heb ik het boek weg gelegd. Ik kwam er niet doorheen. Af en toe zaten er interessante stukken tussen, zoals bij de ontdekking van het fenomeen van de gestolen kinderen rond bladzijde 75. Er worden ervaringen geschetst van ouders wiens kinderen zijn gestolen. Aangrijpend, je krijgt er een brok van in je keel. Het is pijnlijk. Het is het onderwerp van het boek en dat was wat mij in eerste instantie interesseerde om het boek te gaan lezen.

Vervolgens gaat Miguel bedenken of hij daadwerkelijk een van de gestolen kinderen is. Dan pas bij ongeveer 130 lijkt er iets te gaan gebeuren.
Ik had liever gehad dat het onderwerp van de gestolen kinderen meer werd uitgelicht. Meer fragmenten van ervaringen. Of juist meer over de zoektocht, en dan wat actiever dan hier het geval was. Maar ieder zo zijn smaak.

Verder kon ik me niet echt inleven. Ik kon me niet identificeren met Miguel. Het is logisch dat hij zich verslagen voelt als hij dit ineens te horen krijgt, maar ik kan me niet voorstellen dat ik in zijn situatie ook zo weinig zou ondernemen. Bovendien houdt Miguel zijn ontdekking anderhalf jaar verborgen voor zijn vrouw, waarbij hij zich afzondert van zijn gezin. Hij denkt vaak ‘misschien moet ik het Julia maar vertellen’, maar hij doet het telkens niet.

Er was een moment waarin eindelijk iets ging gebeuren. Rond bladzijde 200 van de 255 kwam het verhaal op gang en zat ik er in. Toen wilde ik weten hoe het verder ging, en de laatsten bladzijden heb ik dus (gelukkig) niet met tegenzin gelezen.

Ik geef dit boek uiteindelijk maar twee sterren. Het onderwerp was interessant, maar de uitvoering sprak me niet erg aan. Ik kon me niet identificeren met de hoofdpersoon omdat deze zo passief was, en in het hele boek gaat het eigenlijk ook daarom; zijn moeite, zijn lijdensweg als hij de waarheid ontdekt, zonder dat hij staat te springen om actie te ondernemen om erachter te komen wat er al die jaren geleden gebeurd is. Hij droomt erover, maar hij doet bar weinig. Pas als het boek bijna aan zijn einde zit, word ik in het verhaal meegezogen.

Wil je weten wat anderen van dit boek vonden? Kijk dan op http://www.notjustanybook.nl/2013/12/de-gestolen-kinderen-gerardo-soto-y-koelemeijer/.

Ik dank uitgeverij Nieuw Amsterdam en de leesclub een perfecte dag voor literatuur, opgericht door not just any book voor dit exemplaar.