Auteur: Ilja Gort
Titel: De geluksvogel
Genre: Roman
Jaar: 2013
ISBN: 9789400503755
Aantal bladzijden: 243
Gelezen: 28 nov – 3 december
♥♥♥

Achterkanttekst:
Harold Wechter is een Nederlandse reclameman die een wijnchateau in Frankrijk heeft gekocht. Hij komt in contact met Régis, een door en door Franse wijnboer wiens zaken niet al te best gaan. Harold adviseert Régis een ‘Camping à la ferme’ te beginnen. Hiermee ontketent hij een onstuitbare reeks voorvallen die op de camping op het zinderende Zuid-Franse platteland tot bizarre situaties leidt. Een advocatenkantoor wordt met kettingzagen het bos ingestuurd, Hollandse naaktlopers biodansen in het maanlicht, een belastinginspecteur krijgt te maken met een verrassende vorm van biologische oorlogsvoering en een druivenfluisteraar zoekt de mysterieuze wijngaard met merlotdruiven van verwoestend lekkere kwaliteit.

Review:
Zoals ik in de showcase sunday al zei, ben ik meestal al weg van een boek wanneer ik zie dat het zich in Zuid Frankrijk afspeelt, maar ik heb geprobeerd om daardoor niet meteen enthousiast te worden, want dat zou geen eerlijk beeld geven.
Ik had verwacht dat het een humoristisch, leuk boek zou zijn en dat is het ook!

Het is een leuk boek dat lekker vlot doorleest. Het is totaal niet moeilijk geschreven, maar juist erg makkelijk wat er voor zorgt dat je er snel doorheen gaat. Humoristisch, mwah. Het was niet zo dat ik echt hardop moest lachen, maar wel waren er dingen die me deden glimlachen of die ik amusant vond om te lezen. Zo vond ik het bijvoorbeeld erg leuk het volgende spreekwoord: (ik weet niet of dit een gezegde is in Frankrijk, maar het klonk in ieder geval) Nos mangeons notre chemises. We eten onze overhemden. Erg leuk bedacht!

Zin schrijft op de achterkant: ‘Een boek om van te smullen.’ en daar ben ik het helemaal mee eens. Het boek gaat natuurlijk voornamelijk om wijn chateaus, en alhoewel ik niet erg dol ben op wijn, kreeg ik daar nu wel gelijk zin in. En.. bij lekker wijn hoort lekker eten, en ook dat zijn ze niet vergeten in dit boek. Er worden heerlijke gerechten beschreven waarvan het water me in de mond liep!

Over het verhaal zelf: Er gebeurt genoeg in. Het is niet echt spannend als in de zin dat je wil weten hoe het af loopt, maar het is iets luchtigs waar je van kan genieten. Ik vond het contrast tussen Harold, die lijkt te weten wat hij doet, al blijkt ook vaak dat dit niet het geval is, en Régis, die juist overal weinig verstand van heeft erg mooi verzonnen. Het einde was ietwat voorspelbaar, maar desalniettemin is het een goed verhaal!

Ik lees zelf de laatste tijd eigenlijk alleen maar literatuur, en ik vond het wel fijn om eens iets luchtigs te lezen. Het leest vlot en het zijn geen dingen waar je al te lang bij stil blijft staan.
Wel kwam ik een aantal keren verwijzingen (intertekstualiteit!) tegen naar dingen uit de geschiedenis en de mythologie. Zo werd Carthago genoemd en ik geloof ook dat de steen op de berg van Sisyphus genoemd werd. Erg leuk!

Er waren wel een aantal kleine dingetjes die ik minder vond aan het boek. Zo werden gesprekken heel vaak begonnen met ‘Ja, nee..’ en zijn er uitspraken die zo vaak terugkomen dat ik dacht, ja, nu weet ik het wel, zoals bij Régis die heel vaak ‘pas de soucis‘ zegt. Maar dit zijn kleine dingetjes en goed, daar heeft de auteur nu eenmaal voor gekozen.
Wat ik wel soms vervelend vond, bijvoorbeeld op bladzijde 48, maar ook op andere plekken in het boek, was dat de alwetende verteller afgewisseld werd met een personage als verteller. Dit vond ik wel storend, omdat ik niet altijd wist wie er aan het woord was.
Een klein voorbeeld:
‘Hoofdschuddend, alsof hij niet kon geloven dat hij hier daadwerkelijk deel van uitmaakte, keek hij om zich heen. Geweldig. Dit is wat ik wilde (..)’
Eerst wordt er over Harold gesproken in de hij vorm door een alwetende verteller die weet wat er in Harold’s hoofd om gaat, en vervolgens bekijk je alles vanuit Harold’s perspectief zelf. Dit zou kunnen als er nog achter stond ‘dacht hij’, want dan is de focalisator, degene die alles waarneemt, nog steeds de verteller. Hier wordt het perspectief ineens omgegooid en dat vond ik een beetje jammer.
Overigens gebeurt dit niet heel erg vaak, het is niet alsof dit de hele tijd zo storend is, maar ik wilde het wel gewoon even noemen.

Over het taalgebruik heb ik iets positiefs en negatiefs mede te delen. Over het algemeen was het heel erg levendig, beeldend en uitvoerig beschreven, zodat je een goed beeld krijgt van de wijngaarden, de mensen, het eten. Ook vond ik het leuk dat er Franse zinnen en uitspraken werden gebruikt, dat geeft je toch een beter idee dat het zich in Frankrijk af speelt.
Wel vond ik het soms nogal grof. Dan voornamelijk in de gedachten en gesprekken van mensen. Misschien bewust zo gedaan, maar dit vond ik jammer en dat had voor mij niet gehoeven. Ik vind ‘merde’ nog gaan, aangezien het natuurlijk ook in Frankrijk is (en ik vind dit woord niet zo heel erg grof), maar er worden soms ook grovere dingen geroepen waarvan ik denk dat het niet helemaal nodig hoefde te zijn.

Nu lijkt het net alsof ik heel erg negatief ben over dit boek, maar dat is zeker niet het geval. Het is een leuk, luchtig verhaal dat snel doorleest en dat wel prettig is als je een keer iets makkelijks wilt lezen. De taal is beeldend en uitvoering, en het verhaal zelf is verre van saai.
De enige minpuntjes, wat ik zei, was dat er soms wat grof taalgebruik is en dat enkele keren het perspectief verandert. Al met al 3 sterren!

Ik bedank de uitgeverij en Not just any book voor dit recensie exemplaar!