Auteur: Oek de Jong
Titel: Wat alleen de roman kan zeggen
Genre: Literatuur, essays
Jaar: 2013
ISBN: 9789025442132
Aantal bladzijden: 95
Gelezen: 12 – 15 november
♥♥♥

Dit is het tweede boek dat ik lees voor de leesclub Een perfecte dag voor literatuur. Ik wil de leesclub en uitgeverij Atlas Contact bedanken voor dit exemplaar.

Flaptekst:
In Wat alleen de roman kan zeggen schrijft een gepassioneerd romanschrijver over zijn métier in een nieuwe tijd. Het gaat over beeldcultuur en literaire cultuur, over klassieken als Tolstoj en Proust, maar ook over Jonathan Franzen en de grote Japanse schrijver Kawabata; over de verhouding tussen roman en actualiteit, de verbeelding van het intieme, het belang van stijl en literaire traditie, het verlangen naar nieuwe vormen en de toekomst van de roman. Allesbeheersend is de vraag: hoe kan de roman overleven in een cultuur waarin hij met zoveel  andere media moet concurreren? In een sprankelend en enthousiasmerend essay gaat Oek de Jong op zoek naar het unieke en onvervangbare van de roman.

Review:
Wat een interessant essay! Ik kreeg dit boek een aantal weken geleden binnen en toen constateerde ik al dat het een informatief boek zou worden dat waarschijnlijk goed past in het straatje boeken die ik voor college moet lezen. Of het echt daadwerkelijk informatief is.. Het is natuurlijk een essay, dus niet geheel objectief, al ben ik het wel op veel punten eens. Wel komen er inderdaad veel punten naar voren die we op college bespreken. Leuk om dat in zo’n boek terug te lezen!

Ik vind het ook erg leuk dat er uitspraken van auteurs worden gebruikt, en dat sommige boeken ook aangehaald worden. Zo kreeg ik telkens weer een idee ‘hee, dat boek moet ik ook nog lezen!’ of ik kon kijken of ik het er mee eens was, als ik de boeken al gelezen had. Ook worden er veel verschillende boeken aangehaald, uit verschillende tijdsperioden. Ik vond het vooral erg leuk dat Sybren Polet genoemd werd; ik heb zijn sprookjes gelezen, maar hij is volgens mij niet erg bekend. (correct me if i’m wrong..) en nu ben ik in de stemming om zijn verhalen ook te gaan lezen.

In het boek worden onder andere de nieuwe media als televisie en film vergeleken met het boek. Voor mij heeft een boek nog steeds de voorkeur, al is de televisie wel inderdaad zo veel sneller. Maar er is niets zo fijn als in een hoekje wegkruipen met een goed boek. Er wordt ook in gezegd dat je in een film niet de binnenwereld van een personage kan laten zien, wat natuurlijk ook helemaal waar is.
En dit is maar één van de vele punten die worden genoemd in het essay.

De centrale vraag in dit essay is: Kan de roman nog bestaan in deze tijd? De verschillende ontwikkelingen in literatuur en in de wereld (zoals ik net al een voorbeeld gaf: nieuwe media) worden beschreven, en wat voor invloed ze op de roman hadden worden benoemd.

De Jong noemt de stijl van een auteur; het is net als lichaamstaal, je kunt er niet mee liegen. Je kunt opschrijven wat je wilt, maar de waarheid ligt altijd in de woorden verscholen. Ik noem deze passage omdat het me herinnerde aan wat een docent van me had verteld. Die vertelde dat hij ooit een soort toespraak hield voor een auteur (ik kan me niet herinneren welke auteur dat was), en hij had zijn teksten geanalyseerd. Hij kwam erachter dat er telkens bij vrouwen een verkleinwoord wordt gebruikt. ‘Het parapluutje, het tasje, het autootje.’ Dit was iets wat de auteur helemaal niet zo bedoeld had, maar wat toch doordrong in het verhaal.

Oek de Jong heeft een interessant essay geschreven over het verleden en de toekomst van de roman, zoals hij denkt dat het er uit komt te zien. Met anekdotes, citaten, en stukken uit klassieke werken is dit essay helemaal af.

Lees ook wat anderen van de leesclub ‘Een perfecte dag voor literatuur’ van dit boek vinden op http://www.notjustanybook.nl/2013/11/wat-alleen-de-roman-kan-zeggen-oek-de-jong/