Auteur: Sophocles
Titel: Antigone
Editie: Vertaling door Johan Boonen, uitgeverij Acco
Genre: Literatuur, tragedies
Aantal bladzijden: 67
Gelezen: 11 september
♥♥♥♥

Achterkanttekst:
Antigone is een van de bekendste stukken van Sophocles. Het behandelt het dilemma van Antigone die haar in de oorlog gesneuvelde broer om politieke redenen niet mag begraven. Zij gaat ten onder maar zegeviert door innerlijke zekerheid

Review:
Ook dit boek gingen we behandelen bij college. Voor we begonnen waren er mee, kende ik het stuk nog niet, en vroeg ik me (evenals klasgenoten) af hoe je Antigone nu eigenlijk uit moet spreken. Op zijn Engels? Waar leg je de klemtoon? Voor wie het wil weten, je spreekt het dus uit met de klemtoon op de E. [Antiegonee]
Dat terzijde, was ik er nieuwsgierig om nu eens een keer iets te lezen van de welbekende Sophocles.

Je kunt deze tragedie eigenlijk niet lezen zonder eerst iets te weten of het stuk Oedipus. (Overigens heb ik deze ook niet gelezen, maar ik weet inmiddels waar het over gaat), want Oedipus was de koning van het gebied waar dit verhaal zich afspeelt, en bovendien ook de vader van de hoofdpersoon.

Oedipus stierf en dus zou een van zijn zoons de macht overnemen. Zijn oudste zoon, Eteokles zou eerst koning worden en vervolgens zijn jongste zoon, Polyneikes. Polyneikes was het hier echter niet mee eens, en ging in strijd met zijn broer, in een gevecht waarin beide broers stierven.
De nieuwe koning, Kreon (de oom van de broers), verbood de begrafenis van Polyneikes omdat hij vond dat hij landverraad had gepleegd. (Nu moet je weten, in deze tijd waren ze erg gelovig, en wanneer iemand niet begraven zou worden, zou hij de onderwereld niet kunnen betreden. Dit was dus een behoorlijk zware straf).
Antigone, de zus, is het hier niet mee eens, en besluit haar broer toch te begraven. Met alle gevolgen van dien.

Wat vond ik van het stuk?
Ik moest onmiddellijk denken aan het verhaal van Romeo and Juliet, omdat dit natuurlijk ook een tragedie is, ook al heeft het er verder vrij weinig mee te maken. Om eerlijk te zijn, ik heb niet echt vergelijkingsmateriaal. Ik kan niet zeggen dat ik het een stom verhaal vind, aangezien ik nog niet veel andere tragedies heb gelezen. Het was iets heel anders dan ik gewend ben, en dat vond ik interessant.

Het is natuurlijk een tragedie, dus het is niet bedoeld als een gezellig toneelstuk. Ik denk dat ik toch meer van een happy ending hou, dan de manier waarop tragedies meestal aflopen.

Wat ik wel een beetje apart vond, waren de koorliederen die tussendoor zaten. Het verhaal bestond telkens uit een hoofdstuk, en vervolgens kreeg je een lied, zoals ‘het lied van de liefde’. Ik snapte niet zo goed waarom dit er in verwerkt was. Misschien, aangezien het als toneelstuk bedoelt is, is het leuker voor toeschouwers om ernaar te kijken. Ik weet het niet. Om het te lezen vond ik het in ieder geval een beetje raar.

Over de versie: Ik heb de vertaling gelezen van Johan Boonen, en deze vind ik niet zo sterk. Ik had het boek al gekocht, en kwam er later achter dat de docent zijn eigen boek gekopieerd had. Het kopen was dus niet erg nodig, maar je kan natuurlijk nooit te veel boeken hebben.
Ik heb beide vertalingen gelezen. De vertaling van de docent was overigens van R.C. Jebb en J. C. Kamerbeek. Deze laatste versie vond ik veel sterker.
In de versie van Johan Boonen vond ik de taal, hoe zeg je dat, te makkelijk. Het is geschreven in de taal die we nu ook gebruiken, terwijl in de andere vertaling juist oudere woorden gebruikt worden, wat geloofwaardiger overkomt, aangezien het stuk in 442 voor Christus is geschreven. Ook vond ik het te kort en te afgeraffeld, maar dat kan aan mij liggen. De vertaling van de docent was beter.

Dus, ik vond het interessant om een keer een tragedie te lezen. Ik kan er niet veel over zeggen, aangezien ik niet veel vergelijkingsmateriaal heb, maar ik denk dat ik meer een happy ending persoon ben. De koorliederen waren een beetje vreemd, maar niet storend.
Heel leuk om een keer iets anders gelezen te hebben!