Auteur: Jason Mott 
Titel: De teruggekeerden
Genre: Literaire thriller
Taal: Nederlands
Aantal bladzijden: 383
Gelezen: 17 – 19 augustus
♥♥♥♥♥

Release: 27 augustus 2013

Achterkanttekst:
Op een zonnige dag in augustus 1966 verdrinkt de achtjarige Jacob, zoon van Lucille en Harold Hargrave. Bijna vijftig jaar later staat hij voor hun deur. Blakend van gezondheid, nog steeds acht jaar oud.

En Jacob is niet de enige die is teruggekeerd uit de dood. Overal in de wereld duiken Teruggekeerden op, en al gauw zijn het er zo veel dat steeds meer mensen zich bedreigd voelen. Niemand begrijpt waarom het gebeurt, hoe het mogelijk is. Maar één ding is zeker: in de chaos die volgt zal iedereen uiteindelijk een keuze moeten maken.

Review
Zoals ik afgelopen zondag in Showcase Sunday al zei, mocht ik dit boek prereaden dankzij Not Just Any Book. Het boek kreeg overal zeer goede recensies, dus ik was erg nieuwsgierig.

Op de televisie is te zien hoe er steeds meer doden terugkeren naar de bewoonde wereld. Lucille en Harold zijn het erover eens dat het geen mensen zijn, niet de mensen die ze hadden gekend en die waren gestorven. Alles verandert wanneer Jacob, hun zoon, opeens weer voor hun deur staat. Lucille neemt haar taak als moeder weer op, en sluit Jacob in haar armen. Haar zoon is terug! En hoewel de koppige Harold vol blijft houden dat het niet zijn zoon is, begint Jacob toch een plekje in zijn hart te veroveren.

Je zou verwachten dat de mensen volkomen gelukkig zijn. Veel van wie ze gehouden hebben, die zijn gestorven, staan nu ineens weer voor hun neus! Ze hebben ze al die jaren moeten missen, en nu zijn ze weer terug. Maar in plaats van dat de mensen gelukkig worden, worden ze bang. Er komen steeds meer Teruggekeerden, en het duurt niet lang voordat de chaos ontstaat.

Mensen, we hebben er weer een geweldige auteur bij in de wereld! Jason Mott is een geweldige schrijver. Het boek is zo mooi geschreven, en het is zo’n uitzonderlijk verhaal. Ik werd er gewoon stil van. Het is een boek dat je niet zomaar even uit leest. Je leest het niet snel. Je leest het rustig, zodat je niets mist.

Dat je het rustig leest, wil niet zeggen dat het saai is. Integendeel, het is juist heel spannend. Af en toe moet je het verhaal gewoon even laten bezinken. De vragen die het boek op wekt proberen te beantwoorden.

De personen wekken sympathie bij je op. Lucille als moeder en eenzame vrouw, helemaal gelukkig omdat haar enige zoon weer bij haar terug is. Harold, de vader die over alles wel een mening lijkt te hebben, die niet weet hoe hij om moet gaan met zijn zoon, maar toch met hem gaat spelen, en ondanks alles aan zijn zijde blijft staan. En dan de kleine Jacob. Hij is pas 8 jaar oud, maar weet goed wat er allemaal gebeurt. Hij wil eigenlijk alleen maar spelen, en bij zijn ouders zijn.

Ik weet niet goed wat ik er over moet zeggen. Het is gewoon zo’n mooi boek. Met het onderwerp kun je veel kanten mee op. Het had een horror verhaal kunnen zijn, of juist een heel treurig boek. Het is het geen van beide geworden, en daar ben ik blij om. Het boek beschrijft de hoop, de chaos. De mensen die niet weten wat ze moeten doen. Moeten ze blij zijn omdat de doden zijn teruggekeerd, of juist bang?

De gevoelens van de mensen zijn duidelijk beschreven. Je leeft met iedereen mee, je begrijpt alle meningen, hoe ver ze ook van elkaar af liggen. Het merendeel van het verhaal is geschreven vanuit Lucille of Harold, maar na ieder hoofdstuk, zit weer een apart hoofdstuk over een onbekende Teruggekeerde. Overal wordt er anders mee omgegaan. De een is blij, de ander boos of bang. Het illustreert mooi hoe groot het aantal teruggekeerden is, en hoe verschillend de reacties van mensen.

Je wilt ook zo graag weten wat er verder gaat gebeuren. Er moet namelijk iets gebeuren, het kan niet zo verder gaan. Er keren allemaal doden terug, er is chaos, dus er moet iets gebeuren. Zal Harold Jacob eindelijk echt als zijn zoon gaan zien? Zullen de mensen de teruggekeerden eindelijk gaan accepteren? Op alle vragen komt een antwoord, en dat vind ik zeer prettig. Overigens, niet op alle vragen. Hoe kan het dat de mensen terugkeren? Waar zijn ze in de tussentijd geweest? Dat zijn de vragen waar geen antwoord op gegeven kan worden. Maar wie kan die dan ook beantwoorden?
Ook ga je je afvragen wat er daadwerkelijk zou gebeuren in zo’n situatie. Wat zou iedereen doen?  Wat zou ík doen? Ik denk dat Mott een heel realistisch beeld heeft geschept, als dit werkelijk voor zou vallen.

Gewoon in een woord: Wauw. Een prachtig boek, zo ontzettend realistisch geschreven. Zoals ik al zei, ik werd er gewoon stil van. Het is echt een geweldig boek. Ik had het zelf misschien niet uitgekozen, maar ik ben blij dat ik het mocht prereaden.